Πόσες φορές ξεστόμισα αυτή τη φράση. Ξανά και ξανά.
"Δουλεύω για να τα έχεις όλα"
"Δουλεύω για να μπορείς να πάρεις όσα παιχνίδια θέλεις"
"Δουλεύω για να μπορούμε να αγοράζουμε ό,τι θέλουμε"
και άλλες τέτοιες φράσεις φεύγουν σε εβδομαδιαία βάση από το στόμα μου, χωρίς καμία σκέψη. Αβίαστα και χωρίς ενοχές.
Μέχρι που έκανα μία κουβέντα με τον Ετεοκλή Παύλου, λίγο πριν ξεκινήσουμε μια εκπομπή. Του εξηγούσα πως δουλεύω για αυτούς τους λόγους (συνέχιζα το "ψεματάκι" μου και απευθυνόμενη σε έναν ενήλικα) και εκείνος με μία παροιμιώδη ψυχραιμία, μου απάντησε.
"Δουλεύεις για εσένα, για να είσαι εσύ καλά. Το παιδί σου δεν ξέρει και δεν το ενδιαφέρει σε τι αυτοκίνητο θα το βάλεις και σε τι ξενοδοχείο θα μείνετε στις διακοπές σας. Αυτό είναι καθαρά δικό σου θέμα. Εσύ τα θες όλα αυτά".
Εκείνος συνέχισε να διαβάζει τη σκαλέτα της εκπομπής σαν να μου είχε πει το πιο απλό -και αυτονόητο- πράγμα του κόσμου, εγώ όμως είχα παγώσει;
Για ποιον δουλεύω άραγε; Μα έτσι μάθαμε από τους γονείς μας. Οι γονείς δουλεύουν για να προσφέρουν τα πάντα στα παιδιά τους. Είναι κάπως αρχετυπικό όλο αυτό.
Τι δεν είναι;
Συνειδητοποίησα ξαφνικά, σαν μπουνιά στο στομάχι, τις χαρές που παίρνω από τη δουλειά μου. Τα πρωινά της Δευτέρας που έχω ανάγκη να φύγω από το σπίτι για να πάω στο γραφείο και να αδειάσει το κεφάλι μου. Την κοινωνικοποίηση, τα γέλια, τα projects αλλά και τα άγχη και τις αναποδιές που όμως με κάνουν πιο δυνατή.
Έρευνα του 2018 μάλιστα, δείχνει ότι περισσότερες από τις μισές ερωτηθείσες εργαζόμενες μητέρες (55%) θεωρούν ότι η εργασία τους έχει ενδυναμώσει ή εμπνεύσει μια καλύτερη μαμά και το 90% δηλώνει ότι η δουλειά τους τις βοήθησε να αποτελέσουν θετικό παράδειγμα για τα παιδιά τους. Με απλά λόγια, η δουλειά με κάνει ακόμα και καλύτερη μητέρα. Όλα θετικά!
Θα ήταν ικανοποιημένος ο γιος μου αν είχαμε λιγότερα; Αν δεν του έπαιρνα κάθε φορά ό,τι ζητούσε; Είμαι σίγουρη πως ναι.
Θα δεχόμουν εγώ όμως να συμβούν όλα αυτά; Θα θυσίαζα ώρες από τη δουλειά μου για να γυρίσω νωρίτερα στο σπίτι, ενδεχομένως ρισκάροντας να μειώσω το μηνιαίο έσοδο της οικογένειάς μου;
Σκέφτομαι και ξανά σκέφτομαι. Τελικά μήπως δουλεύουμε για εμάς; Μήπως ήρθε η στιγμή να σταματήσουμε να φορτώνουμε αυτό το βάρος στα παιδιά μας ότι δηλαδή δουλεύουμε για εκείνα. Μα ναι, φυσικά, ο απώτερος σκοπός είναι να εξασφαλίσουμε τα παιδιά μας και να τους προσφέρουμε το καλύτερο δυνατό παρόν και μέλλον, όμως, ας μη γελιόμαστε. Στη δουλειά πηγαίνουμε και τα χρήματα τα θέλουμε και για δικές μας πολύ προσωπικές -συχνά ασυνείδητες- φιλοδοξίες.
Θα κλείσω με αυτό που μου είπε ο Ετεοκλής όταν ολοκληρώσαμε την κουβέντα μας. "Οι γονείς αγχώνονται για να προσφέρουνσ το παιδί τους όσα έχει ανάγκη, αλλά αυτά που χρειάζεται το παιδί μας, τα έχουμε μέσα μας. Το μόνο που χρειάζεται είναι να τα ανακαλύψουμε".
Με αγάπη,
Μυρτώ
