Αγαπημένη μου εγγονούλα,
Θα ήθελα να μάθεις από μένα την ίδια λίγα πράγματα για την ιστορική μέρα της 17ης Νοεμβρίου του 1973.
Μαζί με τον παππού σου και με πολλούς άλλους φοιτητές, αλλά και πολίτες, θελήσαμε να εναντιωθούμε στους συνταγματάρχες που από το 1967 κυβερνούσαν τη χώρα μας, έχοντας καταργήσει το πολυτιμότερο αγαθό. Την ατομική ελευθερία. Αυτοαποκαλεστήκαμε, «Ελεύθεροι πολιορκημένοι».
Κλειστήκαμε μέσα στον χώρο του Πολυτεχνείου της οδού Πατησίων, φωνάζοντας συνθήματα για «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία».
Μια μικρή ομάδα φοιτητών ξεκίνησε τη λειτουργία του ανεξάρτητου ραδιοφωνικού σταθμού του Πολυτεχνείου.
«Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο, σας μιλά ο ραδιοφωνικός σταθμός των ελεύθερων αγωνιζομένων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζομένων Ελλήνων».
Το βράδυ αυτής της μέρας ήρθαν τα τανκς του στρατού για να καταστείλουν την εξέγερση. Αναγκαστήκαμε να εγκαταλείψουμε το Πολυτεχνείο, κακήν κακώς. Με τα πόδια, χωρίς να μπορούμε να αναπνεύσουμε από τα δακρυγόνα και την αγωνία...
Δυστυχώς υπήρξαν θύματα, αθώα παιδιά και πολίτες που βρέθηκαν στο στόχαστρο των όπλων των στρατιωτικών.
Γι' αυτό κάθε χρόνο σαν σήμερα νιώθω μεγάλη θλίψη.
Και αυτό που με στενοχωρεί περισσότερο είναι ότι σχεδόν 50 χρόνια μετά, εσείς οι νέοι πρέπει να αγωνιστείτε για τα ίδια δικαιώματα:
ΨΩΜΙ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!!!
Η γιαγιά σου.
Από την Άννα Λαγογιάννη
