Όσο μεγαλώνω και, μάλιστα, τη στιγμή που το τρίτο μας μωρό μεγαλώνει μέσα στην κοιλιά μου, σκέφτομαι πλέον πολύ πιο συνειδητά πως η μητρότητα, ναι, είναι μια ονειρεμένη κατάσταση, είναι όμως συνυφασμένη και με προσωπικές ιστορίες «τρόμου», που κανένας άνδρας δεν μπορεί να καταλάβει, να νιώσει, να αντιληφθεί ή έστω να κατανοήσει.
Η κολλητή μου φίλη, ογκολόγος στο επάγγελμα, μας εξιστορεί συχνά πως στις δύο εγκυμοσύνες της –ακόμα και το καλοκαίρι– κυκλοφορούσε με κάτι σαν πόντσο (τώρα την ιστορία αυτή τη λέει για να γελάμε, αλλά μπορώ να φανταστώ πόσο επώδυνο ήταν τότε), προκειμένου οι ασθενείς της να μη δουν την κοιλιά της –μέχρι και στον 8ο μήνα– και τρομοκρατηθούν, θεωρώντας πως λόγω του επερχόμενου μωρού δεν θα μπορούσε να είναι συνεπής χρονικά με τις θεραπείες τους.
Όταν έμεινα έγκυος στον Οδυσσέα, είχα πάει σε μια συνέντευξη για τηλεοπτική εκπομπή και θυμάμαι πως, πριν ακόμη καθίσω στην καρέκλα απέναντι από τον πιθανό μελλοντικό εργοδότη μου, του είχα πει «πριν ξεκινήσουμε, πρέπει να σας πω πως είμαι 4 μηνών έγκυος». «Κάθισε» μου απάντησε αμέσως, δείχνοντας την καρέκλα που με περίμενε, και ένας τυφώνας ανακούφισης εισέβαλε στην καρδιά μου.
Πριν από λίγο καιρό και ενώ διένυα τον 4ο μήνα της εγκυμοσύνης μου, χρειάστηκε να επισκεφθώ έναν γιατρό. Καθώς με εξέταζε και μαθαίνοντας πως αυτή είναι η τρίτη μου εγκυμοσύνη, αυθόρμητα –δεν τον κατηγορώ– μου είπε «φαντάζομαι πως δεν δουλεύετε». Αλήθεια, γιατί το φαντάστηκε τόσο επιπόλαια αυτό; Κι εγώ ήθελα να του απαντήσω «φαντάζομαι πως εσείς, βέβαια, αντεπεξέρχεστε με μεγάλη ευκολία και συνέπεια στο απαιτητικό πρόγραμμα ενός γιατρού χωρίς να σας επηρεάζει το πόσα παιδιά έχετε», αλλά τελικά κρατήθηκα.
Μια άλλη φίλη μου δεν πήρε τη δουλειά όταν «αποκάλυψε» –μα πώς το ξεστόμισε αυτό!– πως, ναι, επιθυμεί στο μέλλον να γίνει μητέρα. Κάποια άλλη, που ίσως είχε αποκρύψει αυτή την επιθυμία της, φαίνεται πως κρίθηκε καταλληλότερη για τη θέση. Και πόσες άλλες τέτοιες περιπτώσεις γνωρίζουμε...
Η μητρότητα, ξέρετε, είναι σαν πολλά φύλλα χαρτιού ιχνογραφίας, που το ένα τοποθετημένο επιμελώς πάνω στο άλλο συνθέτουν μια συνολική εικόνα που απαρτίζεται από πολλές άλλες, και μόνο όταν συντεθούν σωστά, δημιουργούν το τελικό –υπέροχο– αποτέλεσμα που όλοι βλέπουμε στις μαμάδες. Τις δικές μας μαμάδες, τις φίλες μας, τον εαυτό μας και τις κόρες μας όταν γίνουν κι εκείνες μητέρες. Πόσα όμως χαρτιά ιχνογραφίας έχουμε όλες κάτω από το πρόσωπο της ευτυχισμένης, δυνατής μαμάς; (βλ. σελ. 20-21)
Για όλες εμάς τις μαμάδες όμως, η μητρότητα μοιάζει και λίγο με «σιωπηλή αδελφότητα». Μόλις περάσεις τις πύλες της, δεν έχει επιστροφή. Παίρνεις το χρίσμα. Η ζωή σου χωρίζεται στο πριν και το μετά.
Το πριν και το μετά της ύπαρξής σου ως μαμάς, που πλέον καθορίζει το είναι σου, την καθημερινότητά σου, την καρδιά, το σύμπαν σου.
Συχνά προσπαθείς –μάταια τις περισσότερες φορές– να θυμηθείς πώς ήσουν, και κυρίως ποια ήσουν πριν από εκείνη τη στιγμή. Το σημείο μηδέν του πρώτου κλάματος που σε έχρισε μητέρα, και συνειδητοποιείς πως η προηγούμενη ζωή σου εκείνο το millisecond έχασε αρκετή από τη φωτεινότητά της.
Δεν περνούσες καλά πριν; Μα φυσικά. Ίσως και καλύτερα ή, για να το θέσουμε πιο politically correct, «πιο ανέμελα» από τώρα. Ας το ομολογήσουμε, δεν είναι κακό.
Όμως σήμερα είσαι εδώ και είσαι μαμά. Και τίποτα δεν μπορεί να σου στερήσει αυτή την ιδιότητα, για την οποία παλεύεις και για την οποία δουλεύεις από την πρώτη στιγμή που ανοίγεις τα μάτια σου το πρωί μέχρι να αποκοιμηθείς το βράδυ, πιθανότατα πριν από το ίδιο σου το παιδί.
Με αυτό το editorial θέλω να μας υπενθυμίσω πως έχουμε μια μυστική υπερδύναμη που συχνά ξεχνάμε να αναγνωρίσουμε. Δεν θα μπω σε σύγκριση των δύο φύλων, θα πω όμως ότι είμαστε ευλογημένες, καθώς η φύση μάς έδωσε την τύχη να είμαστε εμείς που δημιουργούμε τη ζωή. Και αυτό δεν είναι απλά το «πώς ο κόσμος έχει φτιαχτεί». Η φύση, με πολύ καλά επιλεγμένες κινήσεις, αποφάσισε πως η γυναίκα μπορεί να ζήσει για 9 μήνες με δύο –ή τρεις ή ακόμα και τέσσερις– καρδιές μέσα στο σώμα της.
Και όταν αυτή η καρδιά βγει έξω από το σώμα της, τότε η δική της συνεχίζει να χτυπά για εκείνη την άλλη καρδιά. Που κάποτε ήταν δική της.
Στο ΒΟΟΜ που κρατάτε στα χέρια σας καλωσορίζουμε την άνοιξη, υπενθυμίζοντας στον εαυτό μας πόσο σπουδαίες, δυνατές και μοναδικές είμαστε. Δεν χρειάζονται αποδείξεις, ούτε λόγια. Εμείς ξέρουμε καλά μέχρι πού μπορούμε να φτάσουμε.
Γεμίσαμε τις σελίδες του 19ου τεύχους μας (αλήθεια, πότε φτάσαμε ως εδώ;) με χρώματα, ανοιξιάτικες εικόνες και αισιοδοξία, και σας προσκαλούμε να υποδεχτείτε μαζί μας την πιο γλυκιά εποχή του χρόνου, που φέρνει αγαλλίαση στην καρδιά μας.
Καλή ανάγνωση!
Χαρούμενη άνοιξη, από εμένα, τα δύο μου Μπιθάκια, τον Τάσο, τη Μοάνα και το μικρό δελφινάκι που κολυμπάει στην κοιλιά μου.
Με αγάπη, Μυρτώ
Instagram: @myrto_kazi
Διαβάστε αυτό και πολλά ακόμα άρθρα στο νέο, ανοιξιάτικο τεύχος του BOOM που μπορείτε να διαβάσετε online πατώντας στο εξώφυλλο!
