Μωρό μου,
σήμερα γίνεσαι 6 χρονών. Και όσο κι αν περνάνε τα χρόνια, το συναίσθημα παραμένει το ίδιο. Ίσως να γίνεται και πιο έντονο. Γιατί σε βλέπω να μεγαλώνεις, να γίνεσαι ένα καλό παιδί με καλή καρδιά και πάντα όταν σε κοιτάω, στο βάθος βλέπω εκείνο το μωρό που αντίκρισα ανήμερα Χριστουγέννων στη ΜΕΝΝ του Ιασώ. Εκείνο το μωρό που μπορεί να ήταν πρόωρο, μικροσκοπικό, με ένα σωρό σωληνάκια, δεν ήταν όμως καθόλου "αβοήθητο" ή αδύναμο.
Αυτά τα 6 χρόνια, χάραξες τη δική σου μοναδική πορεία και μου απέδειξες πως οι ταμπέλες του πρόωρου μωρού είναι απλά ταμπέλες γιατί τελικά όλα εξαρτώνται από την ψυχή μας και τη δύναμη που κρύβουμε μέσα μας.
Αυτά τα χρόνια προσπαθώ να διαχωρίσω την εικόνα σου από την προωρότητα αλλά ακόμα δεν τα έχω καταφέρει. Πάντα δίπλα στο όνομά σου βάζω -άθελά μου μη με παρεξηγείς- τον παράγοντα "πρόωρος". Στις δασκάλες σου, στον δάσκαλο της γυμναστικής, στην αναπτυξιολόγο, στην παιδίατρο. Πάντα έλεγα "παρόλο που είναι πρόωρος;" ή "ξέρετε, είναι πρόωρος και ίσως δεν τα καταφέρει".
Να, αυτή είναι η πρώτη φωτογραφία που σε έβγαλα το μεσημέρι της 25ης Δεκεμβρίου, περίπου 10 ώρες μετά τη γέννησή σου για να τη στείλω στις γιαγιάδες και τους παππούδες, ενώ σπάραζα στο κλάμα γιατί δεν μπορούσα να πιστέψω πως το μωρό μου υποφέρει.
Σου ζητώ συγνώμη για την ασυνείδητη σύνδεση που κάνω με την προωρότητα, γιατί εσύ αυτά τα 6 χρόνια, μου απέδειξες πως ακριβώς επειδή γεννήθηκες πρόωρος ανέπτυξες μέσα σου κάτι μαγικό. Τη δύναμη να μην υπάρχει τίποτα ακατόρθωτο μπροστά σου.
Εσύ είσαι ένα παιδί σαν όλα τα άλλα. Πλημμυρισμένος στα συναισθήματα, γεμάτος αγάπη, διάθεση για παιχνίδι, για μάθηση, για σκανταλιές.
Όμως εγώ δεν είμαι μια μαμά σαν τις άλλες. Σαν σήμερα, πριν 6 χρόνια με έκανες μια διαφορετική μαμά.
Eίμαι μια μαμά που έχασε τη γη κάτω από τα πόδια της, μια μαμά που έπρεπε να παλέψει πλάι σου για να κερδίσει τη μητρότητα. Έκτοτε τίποτα δεν είναι όπως στις άλλες μαμάδες. Τα βράδια έρχομαι στο δωμάτιό σου και ασυνείδητα ελέγχω αν αναπνέεις, αν έχεις πυρετό, αν πονάς κάπου, αν συμβαίνει κάτι περίεργο. Κάθε βράδυ, έρχομαι στο δωμάτιό σου για να σε φιλήσω όταν κοιμάσαι και να σου ψιθυρίσω πως είσαι η ζωή μου όλη και πως σε ευχαριστώ που με έκανες μαμά. Ναι αυτή τη διαφορετική μαμά. Τη μονίμως αγχωμένη μαμά που ποτέ δεν θα ξεπεράσει την αρχή της μητρότητας. Μια μαμά που παραλίγο να χάσει ό,τι πολυτιμότερο έχει και έτσι σήμερα εκτιμά κάθε ανάσα του.
Αγόρι μου, μεγαλώνεις και σε θαυμάζω. Κοιτάω τις φωτογραφίες από τη θερμοκοιτίδα και συχνά σκέφτομαι πως είναι ένα άλλο παιδί. Λέω δεν μπορεί να είναι το ίδιο παιδί που βλέπω μπροστά μου. Αν έπρεπε να πω ποιον άνθρωπο θαυμάζω περισσότερο στη ζωή μου, ξέρεις πως αυτός θα ήσουν εσύ. Ο μικρός μου μαχητής που ούτε καν ασχολείται με τη μάχη που έδωσε! Την έδωσε και τέλος! Αν με έβλεπες να κλαίω κρυφά, ξέρω πως θα μου έλεγες "βρε μαμά τι έπαθες πάλι, δεν είπαμε να μη στεναχωριέσαι" όμως εγώ ξέρω πως έτσι όπως είμαι σήμερα έτσι θα είμαι και στα 16 σου και στα 26 σου. Χτες ήρθε η παιδίατρός μας να σας εξετάσει για τον καθιερωμένο έλεγχο και η φατσούλα που πήρες όταν σε εξέταζε έλεγε ακριβώς αυτό: "τι να μου πείτε τώρα εσείς...εγώ αυτά τα έχω για πρωινό".
Μωρό μου, στις 25 Δεκεμβρίου του 2014 όταν αποφάσισες να κάνεις την εμφάνισή σου με έκανες μια "διαφορετική" μαμά.
Σε ευχαριστώ γιατί αυτό είναι το παράσημό μου.
Σου εύχομαι Χρόνια Πολλά και καλά, όπως λέει πάντα ο παππούς Άρης και αυτή να ήταν η πρώτη και τελευταία μάχη που θα χρειαστεί να δώσεις στη ζωή σου.
Σε αγαπώ με όλη τη δύναμη της καρδιάς μου,
Η μαμά.
ΥΓ: Αυτό το άρθρο είναι αφιερωμένο σε όλες τις "διαφορετικές" μαμάδες που υπάρχουν εκεί έξω και η κάθε μία έχει τη δική της ιστορία και τον δικό της μαχητή στην αγκαλιά της.
