«Απ' έξω απ’ το χορό πολλά τραγούδια ξέρει» λέει ο λαός για όσους κρίνουν χωρίς να γνωρίζουν. Είναι ένα ρητό που αισθάνομαι ότι περιγράφει απόλυτα τη συμπεριφορά που είχα απέναντι σε φίλους που έκαναν παιδιά πριν από εμένα, μέχρι να γίνω και η ίδια μητέρα. Γιατί από τη στιγμή που κράτησα για πρώτη φορά τον γιο μου στην αγκαλιά μου, άρχισα να αναθεωρώ τα πάντα, να κατανοώ βαθιά και να δικαιολογώ πολλές από τις συμπεριφορές τους που στο παρελθόν είχα κάνει το λάθος να παρερμηνεύσω και να κατακρίνω, έστω και από μέσα μου. Τώρα, όμως, ξέρω. Γι’ αυτό, προς όλους τους φίλους, και κυρίως τις φίλες μου, που έγιναν γονείς πριν από εμένα, θα ήθελα να ζητήσω ένα μεγάλο συγγνώμη:
Γιατί κάθε φορά που έβλεπα το νήπιό σας σε tantrum, ειδικά σε δημόσιο χώρο, αναρωτιόμουν τι λάθος είχατε κάνει στην ανατροφή του. Αγνοούσα ότι είναι ένα φυσιολογικό στάδιο ανάπτυξης, που συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες.
Γιατί όποτε σας έπαιρνα τηλέφωνο να συναντηθούμε και μού δίνατε ραντεβού για τον επόμενο μήνα αναρωτιόμουν μήπως έχει αλλάξει κάτι στη σχέση μας, καθώς δεν μπορούσα να φανταστώ πόσο απαιτητική και ασφυκτικά γεμάτη είναι η καθημερινότητα ενός νέου γονιού.
Γιατί όταν βγαίναμε για καφέ και μού δείχνατε τη μία φωτογραφία του μωρού μετά την άλλη και, μετά τη δέκατη, άρχιζα να βαριέμαι από μέσα μου και να αναρωτιέμαι: «Μα, δεν έχει πλέον η φίλη μου άλλη ζωή πέρα από το παιδί;» δεν μπορούσα να καταλάβω ότι, ναι, το παιδί μας γίνεται το επίκεντρο της ζωής μας, αν όχι ολόκληρος ο κόσμος μας, και νιώθουμε τόσο περήφανες, οι μαμάδες-κουκουβάγιες, που θέλουμε να μοιραζόμαστε τις φωτογραφίες του με όλους τους φίλους.
Γιατί όσες φορές μου λέγατε, γεμάτοι ανησυχία, ότι το μωρό σας έχει πυρετό, απαντούσα με ένα ξερό και τυποποιημένο «όλα θα πάνε καλά, δεν είναι κάτι σοβαρό», ενώ από μέσα μου σκεφτόμουν ότι υπερβάλλετε, καθώς αδυνατούσα να φανταστώ τα συναισθήματα που κατακλύζουν ένα γονιό όταν έρχεται αντιμέτωπος ακόμα και με το πιο ήπιο πρόβλημα υγείας του παιδιού του - ειδικά ενός πολύ μικρού παιδιού.
Γιατί αντιμετώπιζα με καχυποψία τους φίλους και συναδέλφους που μόλις έληγε το ωράριό τους έφευγαν τρέχοντας από το γραφείο για να επιστρέψουν σπίτι. Έπρεπε να γίνω και η ίδια μητέρα για να αρχίσω να κάνω ακριβώς το ίδιο, αφήνοντας στη μέση ακόμα και ένα σημαντικό πρότζεκτ, γιατί το babysitting του μικρού παιδιού μου δεν μπορούσε να περιμένει και επειδή δεν ήθελα να χάσω λεπτό παραπάνω μακριά του.
Γιατί όταν παραπονιόσασταν πόσο, απελπιστικά, κουρασμένες νιώθετε, σκεφτόμουν ότι δεν μπορεί, κάτι θα υπήρχε να κάνετε για να διευκολύνετε τη ζωή σας, και σας έδινα συμβουλές εκτός πραγματικότητας όπως «πρέπει να κοιμάσαι περισσότερο [παρόλο που έχεις νεογέννητο μωρό]» ή «βρες λίγο χρόνο για τον εαυτό σου [δεν έχει καμία σημασία που φροντίζεις δύο μικρά παιδιά]».
Γιατί όταν μού λέγατε πόσο άλλαξε η ζωή σας από τότε που γίνατε γονείς και προσπαθούσατε να με ενθαρρύνετε να ξεπεράσω τους δισταγμούς μου και να κάνω κι εγώ το μεγάλο βήμα, ένιωθα ότι προσπαθούσατε να μου επιβάλετε τις προσωπικές σας επιλογές. Τελικά, χαίρομαι που σας άκουσα: Ούτε που θα μπορούσα, πλέον, να φανταστώ την οικογένειά μου χωρίς το γιο μου.
