Θέλω να με συγχωρέσεις γιατί είμαι σίγουρη πως κάποια από αυτά τα εκατοντάδες βράδια, σε έχω ξυπνήσει. Όμως μωρό μου, κάθε βράδυ έχω ανάγκη να έρθω στο δωμάτιό σου -αρκετές φορές- απλά για να ακούσω αυτή την υπέροχη ανασούλα σου.
Από μωρό που ήσουν έκανα την ίδια αυτή διαδρομή κάθε βράδυ. Πολλές φορές.
Κάθε φορά μπαίνω στο δωμάτιό σου με την ίδια αγωνία. Χωρίς κανέναν λόγο θα μου πεις. Είναι οριακά μακάβρια η αγωνία μου και θα έπρεπε να ντρέπομαι για αυτή. Όμως δεν μπορώ να την ξεπεράσω. Μπαίνω στο δωμάτιό σου με πολλούς παλμούς, πλησιάζω στο κρεβατάκι σου με βήματα σαν γάτα, κάπως απότομα πλησιάζω το προσωπάκι σου και τότε ακούω αυτόν τον μαγικό ήχο.
Την ανασούλα σου.
Εισπνοή, εκπνοή. Αυτή η μαγική παιδική ανασούλα που με ηρεμεί, με κάνει ευτυχισμένη. Κάθομαι να την απολαύσω λίγο ακόμα.
Εισπνοή, εκπνοή.
Σου δίνω ένα απαλό φιλάκι στο μέτωπό σου. Χαϊδεύω το χεράκι σου που είναι έξω από το πάπλωμα και σε σκεπάζω λίγο καλύτερα.
Φεύγω από το δωμάτιό σου ευτυχισμένη για να γυρίσω ξανά σε λίγο και να επαναλάβω τη διαδικασία.
Ελπίζω να με καταλαβαίνεις…
Με αγάπη,
Η μαμά
