Η αλήθεια είναι ότι ειδικά στο τέλος μιας δύσκολης ημέρας, στη διάρκεια της οποίας, για παράδειγμα, χρειάστηκε να φροντίσουμε το μωρό μας ενώ περνάει μία ακόμα ίωση, να βρούμε τον τρόπο να διαχειριστούμε ένα tantrum του νηπίου ή την απόλυτη απροθυμία του μεγαλύτερου παιδιού να προετοιμαστεί για τα σχολικά μαθήματα, μπορεί να νιώθουμε σαν να μεγαλώσαμε ξαφνικά κατά 10 χρόνια.
Η πραγματικότητα όμως είναι εντελώς διαφορετική, μας διαβεβαιώνουν -και μας παρηγορούν- οι επιστήμονες. Γιατί, σύμφωνα με μια νέα έρευνα, των Πανεπιστημίων Rutgers και Yale, που δημοσιεύτηκε στην επιθεώρηση Proceedings of the National Academy of Sciences, ο εγκέφαλος ενός γονιού παρουσιάζει μοτίβα νευρωνικών συνδέσεων που δείχνουν ότι αντιστέκεται στην ηλικιακή φθορά. Μάλιστα, όσο περισσότερα παιδιά έχει, τόσο πιο έντονο είναι αυτό το αποτέλεσμα. Και φαίνεται να ισχύει και για τις μαμάδες και για τους μπαμπάδες (άρα, δεν μπορεί να οφείλεται μόνο σε αλλαγές που προκαλεί η εγκυμοσύνη).
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ: Τίγρης, ελικόπτερο, ελέφαντας ή δελφίνι; Εσείς ποιος τύπος γονιού είστε;
Για να καταλήξουν στο παραπάνω συμπέρασμα, οι ειδικοί μελέτησαν οικογενειακά δεδομένα και νευροαπεικονιστικές εξετάσεις από σχεδόν 37.000 Βρετανούς ενήλικες – ένα διόλου ευκαταφρόνητο δείγμα.
Όπως το περιέγραψε ο συγγραφέας της μελέτης Avram Holmes, Ph.D., βοηθός καθηγητής Ψυχιατρικής στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Robert Wood Johnson: «Οι λειτουργικές συνδέσεις του εγκεφάλου μας, που κανονικά μειώνονται καθώς μεγαλώνουμε, παρουσιάζουν αύξηση όταν κάνουμε παιδιά».
Πώς όμως η ανατροφή των παιδιών μας προστατεύει το μυαλό μας από τη γήρανση; Οι ειδικοί υποθέτουν ότι οι καθημερινές προκλήσεις που φέρνει αυτή η εμπειρία, όχι μόνο σε νοητικό αλλά και σε σωματικό και σε κοινωνικό επίπεδο, παρατείνουν τη νεότητα στο σώμα και το πνεύμα μας (ασχέτως αν εμείς νιώθουμε 100 χρόνων από την εξάντληση).
Συγκεκριμένα, η μητρότητα και η πατρότητα μπορεί να λειτουργούν σαν ελιξίρια νεότητας με τους παρακάτω τρόπους:
- Μας βάζουν σε κίνηση -από το παιχνίδι με το νήπιό μας μέχρι τη συνοδεία ενός μεγαλύτερου παιδιού στις δραστηριότητές του- η οποία έχει συνδεθεί σε πολλές έρευνες με καλύτερη υγεία και του εγκεφάλου μας.
- Μας φέρνουν καθημερινά αντιμέτωπους με γρίφους: Πώς θα αντιμετωπίσω αυτό το νηπιακό ξέσπασμα; Τι να κάνω για να κινητοποιήσω τον μικρό μου μαθητή να διαβάσει για αύριο; Πώς θα πλησιάσω το εφηβάκι μου, να μοιραστεί μαζί μου ό,τι έγινε σήμερα στο σχολείο; Ο εγκέφαλος ενός γονιού βομβαρδίζεται ασταμάτητα με ερεθίσματα και ερωτήματα, οπότε δεν έχει άλλη επιλογή παρά να διατηρεί τη νεανική εγρήγορσή του.
- Μας κάνουν πιο κοινωνικούς: Όπως και η άσκηση έτσι και η κοινωνικοποίηση έχει συνδεθεί σε πολλές έρευνες και με καλύτερη υγεία του εγκεφάλου ακόμα και σε προχωρημένη ηλικία. Και ένας γονιός ακόμα και αν αισθάνεται εσωστρεφής στην τοποθεσία σπίτι, καλείται να βγει καθημερινά έξω και να έρθει σε επαφή με άλλους γονείς και δασκάλους - ακόμα και να αναπτύξει «ακραίες» δεξιότητες όπως η κουβεντούλα με αγνώστους στην παιδική χαρά.
- Μας παρακινούν να αναπτύξουμε και τη συναισθηματική νοημοσύνη μας: Ακόμα και αν μεγαλώσαμε σε μια γενιά που δεν ήξερε καν τι σημαίνει ο όρος, σήμερα καλλιεργούμε και το λεγόμενο EQ μας, δίνοντας έμφαση σε δεξιότητες όπως η ενσυναίσθηση και η ψυχική ευελιξία.
Inspiration: Motherly.com
