Πως έδωσε μάχη από το πρώτο δευτερόλεπτο της ύπαρξής του
- πως δεν ένιωσε το χάδι της μαμάς του παρά αρκετές μέρες ή μήνες μετά.
- πως δεν άκουσε τη μανούλα του να του τραγουδάει νανουρίσματα γιατί την άκουγε μόνο να κλαίει έξω από το τζάμι που τους χώριζε.
- πως κατά μεγάλη πιθανότητα δεν θήλασε. Είχε σωληνάκια στη μύτη και το στόμα για να τραφεί
- πως τα βράδια έπρεπε να κοιμάται μόνο του. Χωρίς αγκαλίτσες
- και πως όταν ξυπνούσε πάλι μόνο του ήταν
- πως το σωματάκι του ήταν τρυπημένο σε πολλά σημεία
- πως δεν είδε για καιρό τη μαμά να χαμογελάει
- πως άκουγε τους δυνατούς θορύβους της εντατικής και τρόμαζε
- πως γνώρισε τον παππού και τη γιαγιά μήνες μετά
- πως τον μπαμπά τον έβλεπε πιο σπάνια γιατί εκείνος είχε να στηρίξει και τη μαμά
- πως λαχταρούσε το επισκεπτήριο για να νιώσει λίγα λεπτά θαλπωρής που βέβαια θα στοιχειώνονταν κάθε φορά από το αίσθημα της εγκατάλειψης
- πως κυρίως δεν ήξερε «γιατί»….
Και μια μέρα, μια μοναδική μέρα η ζωη του άλλαξε. Και πήγε σπίτι του νικητής. Θριαμβευτής. Πολέμησε και κέρδισε τη ζωή του πίσω και από εκείνη τη μέρα είναι ένα άλλο μωρό. Ένα άλλο παιδί. Ένα παιδί που δεν φοβάται τις μάχες.
Έτσι σήμερα αν έχετε φίλες προωρομανούλες, κάντε τους μια έξτρα αγκαλίτσα. Και σας παρακαλώ κάντε και μια αγκαλίτσα στα προωράκια τους που είμαι σίγουρη πως ήδη διαπρέπουν στα πρώτα βήματα της ζωής τους. Το καθένα με τον τρόπο του.
Με αγάπη,
Μυρτώ
