editorial

«Βρε Μυρτώ» μου έγραψε χθες το βράδυ μια κοπέλα στο Instagram «είμαι μαμά μόλις 15 ημέρες τώρα και για ένα πράγμα απορώ. Γιατί κανείς δεν μιλάει για την αληθινή πλευρά της μητρότητας; Τα έχω παίξει, κλαίω πολύ, είμαι κουρασμένη, πολύ, και νιώθω μόνη μου.

Πείτε με γραφική ή ακραία φεμινίστρια, αλλά, όσο μεγαλώνω, τόσο ενισχύεται η πεποίθησή μου πως ακόμα και ο καλύτερος μπαμπάς του κόσμου μπορεί να προσφέρει μέχρι ένα 10% στο μεγάλωμα του παιδιού - μ

Ήταν αρχές του 1968 όταν μια ομάδα γυναικών βγήκε στους δρόμους του Νιου Τζέρσεϊ για να διαδηλώσει κατά του διαγωνισμού ομορφιάς Miss America.

Μαμά… Μαμά, πεινάω. Μαμά, αγκαλιά.  Μαμά, έλα. Μαμά, κοίτα. Μαμά, άκου. Μαμά, πιάσε. Μαμά, δες!

Δώρο είναι που ξυπνάω το πρωί και είσαι εκεί, στο κρεβατάκι σου. Δώρο είναι που είμαι η μαμά σου.

Ανοίγω τα μάτια μου. Το δωμάτιο είναι σκοτεινό και έχω πιαστεί. Προσπαθώ να κουνηθώ, αλλά δεν μπορώ. Προσπαθώ να γυρίσω στο πλάι, αλλά δεν μπορώ. Προσπαθώ να δω, αλλά δεν μπορώ. Μόνο ένα μικρό φωτάκι φέγγει στο σκοτεινό δωμάτιο και ίσα που διακρίνω κάτι μεγάλες σκιές.

«Μαμά, πώς μπορείς;» με ρώτησε ο Οδυσσέας ένα απόγευμα κατά τη διάρκεια των διακοπών μας, μόλις είχαμε γυρίσει από την παραλία του Αγίου Νικολάου στις Σπέτσες. Ήξερα πως αυτό το «Μαμά, πώς μπορείς;» σήμαινε πώς μπορείς...

Όσο μεγαλώνω και, μάλιστα, τη στιγμή που το τρίτο μας μωρό μεγαλώνει μέσα στην κοιλιά μου, σκέφτομαι πλέον πολύ πιο συνειδητά πως η μητρότητα, ναι, είναι μια ονειρεμένη κατάσταση, είναι όμως συνυφασμένη και με προσωπικές ιστορίες «τρόμου», που κανένας άνδρας δ