Παιδί μου, συγνώμη.
Θέλω να ξέρεις πως όλη μου η ζωή περιστρέφεται γύρω από εσένα. Από την πρώτη στιγμή που είδα τις δύο γραμμές στο τεστ εγκυμοσύνης ορκίστηκα σε ό,τι πιο ιερό είχα πως θα κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου για να είσαι ευτυχισμένο.
Και το προσπαθώ. Από εκείνη την πρώτη ημέρα. Τους 9 μήνες που σε είχα στην κοιλιά μου προσπαθούσα να τα κάνω όλα σωστά. Διάβαζα, μάθαινα, ρωτούσα. Μας προστάτευα και επειδή ήσουν στην κοιλιά μου πίστευα πως είχα τον έλεγχο.
Μετά σε κράτησα στην αγκαλιά μου. Και εκείνο το πρώτο λεπτό, ορκίστηκα σε εσένα αιώνια πίστη και αφοσίωση.
Θέλω να το γνωρίζεις πως το προσπαθώ. Κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου για να είμαι η πιο σωστή μαμά για εσένα.
Κάποιες φορές όταν με αγκαλιάζεις νιώθω όμορφα, λέω "τα κατάφερα". Κάποιες φορές πάλι, κοιτάω τις άλλες μαμάδες που κάνουν κι άλλα, κι άλλα, κι άλλα πράγματα και νιώθω πως μένω πίσω. Όμως προσπαθώ.
Υπάρχουν και οι φορές που κάνω λάθη. Φαντάζομαι πως όταν κάποιος δέχεται μαχαιριά στο στομάχι θα πρέπει να έχει το συναίσθημα που έχω εγώ αυτές τις φορές. Όταν κάτι μου ξεφύγει, όταν δεν προβλέψω ότι θα χτυπήσεις το κεφάλι σου σε μια γωνία, όταν δεν καταφέρω να σε ταΐσω σωστά, όταν σου φωνάξω άθελά μου από την κούρασή μου, όταν νιώθω ανήμπορη από την εξάντληση να σηκωθώ να παίξω μαζί σου όπως θα "έπρεπε", όταν δεν κάνω κάτι όπως θα το ήθελες...
Είναι φορές που νιώθω πως όσο κι αν προσπαθώ δεν θα καταφέρω ποτέ να γίνω η μαμά που θα ήθελα να είμαι.
Και με παίρνει από κάτω.
Είναι εκείνα τα ατελείωτα βράδια που μπορεί να τα περάσω με ταχυπαλμία και ενοχές.
Και τότε έρχεται η αγκαλιά σου. Το χαμόγελό σου. Ένα φιλί και ένα "μαμά σε αγαπώ" που με συνεφέρει και μου υπενθυμίζει πως τέλεια μαμά δεν υπάρχει. Υπάρχει όμως η δική σου μαμά που είμαι εγώ και προσπαθώ με κάθε κύτταρο της ύπαρξής μου να σε κάνω ευτυχισμένο.
