Family

Δεν θυμάμαι ακριβώς ποια ημέρα θήλασα για τελευταία φορά το γιο μου.

Από τη στιγμή που κράτησα στα χέρια μου το θετικό τεστ εγκυμοσύνης, δεσμεύτηκα από μέσα μου να προσφέρω στο μωρό μου μια παιδική ηλικία γεμάτη ελευθερία, απαλλαγμένη από πολλούς περιορισμούς και στερεότυπα του παρελθόντος που με είχαν ταλαιπωρή

«Όταν ο πατέρας εργάζεται πολλές ώρες, επιβραβεύεται ως αφοσιωμένος και φιλόδοξος.

Είναι τριών ετών, κοπανιέται στο πάτωμα, ουρλιάζει και σας κλoτσάει, διεκδικώντας ένα γλειφιτζούρι στο σουπερμάρκετ.

Τσουλάει σαν βολίδα προς το μέρος μου πάνω στο αυτοκινητάκι του. Σχεδόν νομίζω ότι θα περάσει πάνω από τα πόδια μου, μέσα στον ενθουσιασμό του παιχνιδιού.

Πόσες ώρες έχουμε στη διάθεσή μας, από τη Δευτέρα μέχρι την Παρασκευή, με τα παιδιά μας; Τα πρωινά οι μικρότεροι συνήθως απουσιάζουν στο σχολείο και οι μεγαλύτεροι στη δουλειά.

Έχω ακούσει άλλες μαμάδες να λένε ότι «το παιδί μου είναι ο καλύτερός μου φίλος» και είμαι τουλάχιστον επιφυλακτική απέναντι σε τέτοιες δηλώσεις.

Οι προηγούμενες γενιές συνήθως βλέπουμε τα δικά μας παιδικά χρόνια μέσα από το πρίσμα της νοσταλγίας, επιμένοντας ότι όλα ήταν πιο «αθώα» τότε που «δεν υπήρχαν τα tablet και που τα παιδιά έπαιζαν στους δρόμους και τις αλάνες κρυφτό και κυνηγητό».