είμαι η μάνα που

Kάθε απόγευμα που φεύγουμε από το γραφείο είμαστε χωρισμένες σε δύο ομάδες. Όσες δεν έχουν παιδιά κοιτάζουν το ρολόι και λαχταρούν να φύγουν.

Δεν ξέρω αν είναι πικρή συνειδητοποίηση ή δυναμική απόφαση για να το αποτινάξω από πάνω μου, αλλά πλέον μπορώ να το πω με σιγουριά. Δεν έχω χρόνο.  

Τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, η γιαγιά μας, η μαμά μου, βρίσκεται στο νοσοκομείο. Μετράμε περίπου 25 ημέρες άγχους, ανείπωτης αγωνίας, αϋπνίας, αφαγίας και κλάματος. Κλάμα. Πολύ κλάμα. Προσωπικά, όπως φαντάζεστε, έχω κλάψει πολύ. Πάρα πολύ.

Ξέρετε, εμείς οι δημοσιογράφοι, όταν γράφουμε ένα άρθρο, ευχόμαστε ένα μόνο πράγμα. Οι αναγνώστες μας να το διαβάσουν και να ταυτιστούν. Να πουν «και σε εμένα συμβαίνει αυτό». Όμως, με το συγκεκριμένο άρθρο εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να μην ταυτιστείτε.

Από την ημέρα που έγινα μαμά, φίλες, γνωστές, μαμάδες φίλων των παιδιών μου και συγγενείς συχνά με «κατηγορούν» πως είμαι κάπως... υπερβολικά καλή/ανεκτική/χαλαρή με τα παιδιά μου.

Παραδοσιακά, τη στήλη «Είμαι η μάνα που…» την παραδίδω στην αρχισυντάκτρια του ΒΟΟΜ, την Εύα, πρώτη πρώτη. Έχω μια λίστα θεμάτων έτοιμη στο μυαλό μου, μια λίστα μαμαδίστικων θεμάτων που ξέρω ότι όλες βιώνουμε και όλες αγαπάμε να διαβάζουμε.

Αν καθίσεις να σκεφτείς με ηρεμία όλα όσα συνέβησαν τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, έχεις δύο επιλογές. Ή να χτυπήσεις το κεφάλι σου στον τοίχο ή να δεις τα πράγματα υπό μια άλλη οπτική.

Μεγαλώνοντας δύο παιδιά και αφού έχω περάσει εκατοντάδες στιγμές ασήκωτων τύψεων με κλάματα και αμφιβολίες για το αν είμαι «καλή μάνα», αποφάσισα πως κάποια πράγματα στην πορεία της μητρότητας, όταν συμβαίνουν, είναι απλά «ΟΚ»! Απλά, μονολεκτικά και… υπέροχα. ΟΚ.