Μυρτώ Κάζη

Είμαι σε σοκ. Σήμερα ζύγισα την τσάντα του γιου μου και αναγκάστηκα να κάνω επιβεβαιωτικό ζύγισμα για να δω πως δεν με γελούν τα μάτια μου.

Η ιδέα ήταν του Οδυσσέα και δεν θέλω καθόλου να πάρω τα εύσημα, γιατί από τη στιγμή που το ανέβασα στο Instagram όλες οι μαμάδες μου γράφατε «τι ωραία ιδέα». Ο γιος μου λοιπόν πριν από λίγες ημέρες, και ενώ είχε ξαπλώσει για να κοιμηθεί, μου είπε:

Είμαστε πάντως απίστευτοι εμείς οι γονείς.

Είναι Σάββατο βράδυ και, κρατώντας στο ένα χέρι μου τον Οδυσσέα και στο άλλο τη Ριρή, βγαίνουμε από το Μέγαρο Μουσικής όπου έχουμε παρακολουθήσει τη «Χιονάτη» από το Μπαλέτο της Εθνικής Όπερας της Οδησσού.

Ξέρετε, εμείς οι δημοσιογράφοι, όταν γράφουμε ένα άρθρο, ευχόμαστε ένα μόνο πράγμα. Οι αναγνώστες μας να το διαβάσουν και να ταυτιστούν. Να πουν «και σε εμένα συμβαίνει αυτό». Όμως, με το συγκεκριμένο άρθρο εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να μην ταυτιστείτε.

Με τα περιστατικά βίας κάθε μορφής να έρχονται στο φως της δημοσιότητας το ένα μετά το άλλο, η αγωνία μας ως γονέων μέρα με τη μέρα κορυφώνεται.

Την ιστορία μας με τον Οδυσσέα λίγο πολύ ίσως και να τη γνωρίζετε -έχω γράψει θεωρώ αρκετά άρθρα για το πώς και το γιατί- και προσπαθώ πάντα να μιλάω για την προωρότ

Ακούω ακόμα στα αυτιά μου τον εκκωφαντικό θόρυβο από το crash test που έχει μόλις ολοκληρωθεί.