Γράφω αυτό το editorial με το δελφινάκι στην κοιλιά μου. Διανύω τον 8ο μήνα της εγκυμοσύνης μου, είμαι στο γραφείο full time, τα άλλα μου δύο παιδιά συνεχίζουν κανονικά το πρόγραμμά τους –που περιλαμβάνει τη μαμά επίσης full time– και, ενώ είναι στιγμές που φοβάμαι πως δεν θα τα καταφέρω, το ίδιο δευτερόλεπτο μια υπερφυσική δύναμη γεμίζει την καρδιά μου. Την καρδιά μου, που πλέον είναι διπλή.
Χθες το βράδυ, όταν ξάπλωσα στο κρεβάτι και καληνύχτισα την μπέμπα μου, χάιδεψα την κοιλιά μου και –τι έκπληξη!– ένιωσα τον χτύπο της καρδιάς της. Αφουγκράστηκα αυτόν τον γρήγορο παλμό του «δελφινιού», αυτόν τον παλμό των μωρών που ανυπομονούν να βγουν στον έξω κόσμο, να τον γνωρίσουν, να τον κατακτήσουν και να τον αλλάξουν. Ξαφνικά, ένιωσα αυτήν τη δύναμη της αλλαγής. Συνειδητοποίησα πως εμείς οι μάνες έχουμε στην κοιλιά μας το μέλλον. Ένα μέλλον διαφορετικό, αισιόδοξο, ελπιδοφόρο. Στην αρχή σάστισα. Λες να άκουγα τη δική μου καρδιά; Ξάπλωσα πιο αναπαυτικά, σήκωσα λίγο περισσότερο την μπλούζα μου, έβαλα και τα δύο χέρια στην κοιλιά μου και έκλεισα τα μάτια μου. Όχι, δεν ήταν η δική μου. Ήταν μια άλλη καρδιά. Που όμως ήταν κι αυτή δική μου.
Προσπάθησα να μη χάσω την επαφή με τον παλμό της. Κουνούσα τα χέρια μου απαλά και τρυφερά για να της πω πως η μαμά είναι «εδώ» και την περιμένει. Ήταν η στιγμή μας. Αυτούς τους 8 μήνες την έχω δει στους υπερήχους, την έχω ακούσει στα καρδιογραφήματα, την έχω ξαναδεί στις πιο μεγάλες εξετάσεις, αλλά χθες το βράδυ την ένιωσα. Ένιωσα την καρδιά της. Την καρδιά της να καλύπτει τη δική μου. Να τη σκεπάζει. Να τη συμπληρώνει. Μα πείτε μου, πώς το έκανε αυτό η φύση; Να χτυπούν ταυτόχρονα μέσα στο ίδιο σώμα δύο, τρεις ή ακόμα και τέσσερις καρδιές!
Για λίγο σκέφτηκα πως θα ήθελα να την κρατήσω για πάντα εκεί. Προστατευμένη. Δική μου. Να την έχω πάντα μαζί μου. Μέσα στο σώμα μου. Να μείνουμε ενωμένες και οι καρδιές μας να χτυπούν παράλληλα. Ταυτόχρονα. Άνοιξα τα μάτια μου. Μα τι σκέφτομαι; Η καρδιά αυτή πρέπει να ζήσει τη δική της ζωή και να διαγράψει τη δική της πορεία. Και να έχει την τύχη και την ευλογία να έχει στο πλάι της, ή, πιο σωστά, λίγο πίσω της, άλλες καρδιές. Της μαμάς, του μπαμπά, των αδερφών, της γιαγιάς και του παππού, που θα χτυπούν για εκείνη. Υπήρξα και εγώ, κι εσείς και όλοι μας αυτή η καρδιά. Αυτή η καρδιά που χτυπούσε μέσα σε μια κοιλιά για 9 μήνες και, όταν εμφανίστηκε, έκανε δύο άλλες καρδιές να χτυπούν ακόμα πιο δυνατά.
Αυτό το καλοκαίρι με βρίσκει με μία καρδιά στην κοιλιά, δύο καρδούλες στο σπίτι και τον μπαμπά μου σε μια δύσκολη κατάσταση υγείας που με φέρνει αντιμέτωπη με τη στιγμή της απώλειας. Όμως και πάλι σκέφτομαι… Οι καρδιές των παιδιών είναι πάντα άρρηκτα συνδεδεμένες με τις καρδιές των γονιών τους. Και, ό,τι κι αν συμβεί, αυτοί οι χτύποι θα είναι πάντα ενωμένοι. Εδώ ή κάπου αλλού, οι καρδιές μας έχουν δημιουργηθεί για να χτυπούν μαζί. Ξέρω ότι, για να διαβάζετε αυτό το περιοδικό, έχετε κι εσείς μία καρδιά –ή και περισσότερες– έξω από το σώμα σας. Ξέρω πολύ καλά πως η καρδιά σας χτυπάει πλέον μόνο για εκείνη την καρδιά. Πονάει, γελάει, υποφέρει, αγωνιά, ηρεμεί, ονειρεύεται με γνώμονα αυτήν την άλλη καρδιά. Που είναι μεν άλλη, είναι όμως και θα είναι για πάντα δική σας.
Σας εύχομαι να έχετε ένα ξέγνοιαστο, ανέμελο καλοκαίρι και να θυμάστε ότι η μητρότητα είναι απαιτητική, συχνά εξαντλητική, είναι όμως ευλογία. Ποιος άλλος μπορεί να ζήσει αυτήν την εμπειρία; Την εμπειρία με τις δύο καρδιές!
Με αγάπη, Μυρτώ
Διαβάστε αυτό και πολλά ακόμα άρθρα στο νέο, καλοκαιρινό τεύχος του BOOM που μπορείτε να διαβάσετε πατώντας ΕΔΩ!
