Psychology

«Δες η αδερφή σου πόσο ήσυχη είναι, εσύ γιατί δεν μπορείς να καθίσεις στην καρέκλα σου ούτε για ένα λεπτό;», «Ο μεγαλύτερος αδερφός σου τρώει όλο του φαγητό κι εσύ τίποτα. Θα μείνεις μικρός».

Ο καρκίνος της παιδικής ηλικίας είναι ένας σιωπηλός εχθρός που κλέβει την αθωότητα και την ελπίδα, αφήνοντας πίσω του μια σκιά αγωνίας και φόβου.

Πρώτη εβδομάδα στο σχολείο, όλα καινούρια, όλα διαφορετικά. Ο δάσκαλος, το κουδούνι, τα θρανία, οι κανόνες, η τάξη, τα παιδιά.

Όλοι οι γονείς θέλουμε το παιδί μας να είναι χαρούμενο και να πηγαίνει ευδιάθετο στο σχολείο. Γι’ αυτό μπορούμε να κάνουμε μαζί μερικά καθημερινά κολπάκια ώστε να το βοηθήσουμε να αγαπήσει και να ανακαλύψει τη μαγεία του μαθητικού κόσμου.

Είτε το παιδί σας πηγαίνει παιδικό σταθμό είτε λύκειο, θα έρθει ένα απόγευμα Κυριακής ή ένα πρωινό Δευτέρας και θα σας πει με ύφος που ακροβατεί ανάμεσα στην γκρίνια και το νάζι: «Μαμά, δεν θέλω να πάω σχολείο!» Πώς θα αντιδράσετε τότε; Θα επιμείνετε να πάει σχολείο ή θα

Είτε ένα παιδί μένει κοντά σε πυρόπληκτη περιοχή είτε όχι, θα έχει αντιληφθεί πως συνέβη για ακόμα μία φορά κάτι δυσάρεστο και είναι πολύ πιθανό, βλέποντας τηλεόραση, να έχει δει πλάνα όπου η φωτιά καίει εκτάσεις γης.

Το παιδί σας ουρλιάζει και χτυπιέται στη μέση του δρόμου κι εσείς σε πανικό, προσπαθείτε να διαχειριστείτε την κατάσταση, κι όλα αυτά υπό τα αδιάκριτα βλέμματα των περαστικών. Tantrum it is, και ναι, συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες.

Έπειτα από ακόμα μία γεμάτη σχολική χρονιά, φορτωμένη με υπολογιστές και tablet, το καλοκαίρι το «unplug» των παιδιών μας από τις οθόνες είναι πιο επιτακτικό από ποτέ.