Family

Αγαπητή μαμά, Μπορεί να μην έχουμε ξανασυναντηθεί, αλλά σήμερα είναι σαν να σε γνωρίζω από καιρό. Καταλαβαίνω ακριβώς πώς νιώθεις.

Το να προσπαθούμε να θέσουμε όρια σε ένα παιδί είναι σαν να ισορροπούμε πάνω σε ένα λεπτό σχοινί. Από τη μία ελλοχεύει ο κίνδυνος να γίνουμε υπερβολικά αυστηροί, από την άλλη υπερβολικά ελαστικοί.

Όσα βιβλία και άρθρα και αν διαβάσουμε πριν από τη γέννα, τα μεγαλύτερα μαθήματα τα παίρνουμε μέσα από την καθημερινότητά μας με το παιδί, συχνά διά της δοκιμής και του λάθους.

Πουθενά αλλού δεν υπάρχει, ίσως, μεγαλύτερο χάσμα ανάμεσα στις προσδοκίες και την πραγματικότητα από τον ρόλο του γονιού.

Οι μήνες πέρασαν γρήγορα και πλέον κρατάτε στην αγκαλιά σας το μικρό σας θαύμα… αλλά τα σημάδια της εγκυμοσύνης είναι ακόμα εκεί. Και είναι λογικό, γιατί το σώμα χρειάζεται χρόνο για να επανέλθει μετά τον τοκετό.

Δεν θυμάμαι ακριβώς ποια ημέρα θήλασα για τελευταία φορά το γιο μου.

«Δες η αδερφή σου πόσο ήσυχη είναι, εσύ γιατί δεν μπορείς να καθίσεις στην καρέκλα σου ούτε για ένα λεπτό;», «Ο μεγαλύτερος αδερφός σου τρώει όλο του φαγητό κι εσύ τίποτα. Θα μείνεις μικρός».

Είναι αμέτρητες οι φορές που προβληματίζομαι, σκέφτομαι, αναρωτιέμαι. Ποια απάντηση πρέπει να δώσω σε έκτακτες καταστάσεις, σε τρομακτικές στιγμές, σε αγχωτικές συνθήκες. Αλλά και σε στιγμές ευτυχίας, χαράς.