Σκέφτομαι πως η τελευταία φορά που έκανα κάτι με επίκεντρο εμένα ήταν η στιγμή της γέννησης του πρώτου μου παιδιού. Μέχρι τότε, κάπως ένιωθα «πρωταγωνίστρια» και μην παρεξηγήσετε τον όρο, προσδίδοντάς του χροιά εγωκεντρισμού. Στο πανεπιστήμιο, οι γονείς μου, περήφανοι, με παρακολουθούσαν να εξελίσσομαι, αργότερα στη δουλειά, τηλεφωνήματα ενθουσιασμού «θα κάνω αυτό, θα πάω εκεί». Μετά ο γάμος. Πόσο όμορφα. Και μετά η εγκυμοσύνη. «Να προσέχεις, να μην κουράζεσαι, να τρως, να κοιμάσαι, είσαι καλά; Αισθάνεσαι αδυναμία; Θες να καθίσεις;» Έκανα πράγματα που με γέμιζαν. Με άλλαζαν. Έκανα βήματα μπροστά. Έκανα πράγματα για εμένα. Ήξερα τι ήθελα, είχα τις ανάγκες μου στο συνειδητό κομμάτι του μυαλού μου και τις ικανοποιούσα.
Και μετά ήρθε η στιγμή της γέννας. Τηλεφωνήματα, μηνύματα, αγκαλιές. «Πώς είσαι; Πονάς; Πώς γέννησες;» Αμέτρητες ερωτήσεις και συναισθήματα γύρω από κάτι που έκανα εγώ. Το μωρό που ήθελα. Το μωρό που ονειρεύτηκα. Το μωρό μου ήταν εκεί. Κι ύστερα πέρασαν τα χρόνια. Και συνειδητοποίησα πως, από doer, έγινα watcher. Και επισημαίνω, δεν γράφω αυτό το editorial με το παραμικρό ίχνος παραπόνου. Σκέφτομαι απλά πως εμείς οι μαμάδες, από το κομβικό σημείο της γέννησης του παιδιού μας, απολύτως συνειδητά και εκούσια κάνουμε ένα ή περισσότερα βήματα πίσω. Και ένα ένα τα βήματα μαζεύονται. Ενώνονται και γίνονται μέτρα. Χιλιόμετρα. Ξαφνικά, αυτός που «κάνει» τα πράγματα είναι το παιδί μας. Και αυτή είναι βέβαια η μαγική εξέλιξη των πραγμάτων και ο κύκλος της ζωής που κάνει τον κόσμο μας να γυρίζει. Από το ενεργώ, στο παρακολουθώ. Από το δρω, στο αντιδρώ. Από το «κάνω», στο «στέκομαι δίπλα».
Χτυπάει το τηλέφωνο. Είναι η μαμά μου. «Τι κάνουν τα παιδιά;» Χαμογελάω. Φυσικά και απολαμβάνω την αγάπη της γιαγιάς προς τα εγγόνια της, υπάρχει άραγε μεγαλύτερη ευλογία; Όμως, κάπως ξαφνικά, η γενιά των μαμάδων έχει γίνει skip. Οι αόρατες ηρωίδες, multitaskers, never-enough-μαμάδες, που τα κάνουν όλα και συμφέρουν, καλύπτονται από ένα μοναδικό πέπλο που ρουφάει σαν μαγνήτης τις δικές τους ανάγκες, τα θέλω τους, τις επιθυμίες τους και, γιατί όχι, τις τρέλες τους. Κορίτσια δεν είμαστε ακόμη κι εμείς; Θα μου πείτε «περνάς ηλικιακή κρίση;». Μπορεί. Σκέφτομαι πως η ζωή είναι εδώ και είναι δική μας.
Μιλάω με φίλες μου μαμάδες και συνειδητοποιώ πως κοιμόμαστε από τις 11, κατάκοπες στους καναπέδες, οι έξοδοί μας είναι όλες προγραμματισμένες με επίκεντρο τα παιδιά μας και οι χαρές μας είναι «το δόντι που βγήκε, το Α+ στην Ιστορία, ένα γκολ, μια πιρουέτα, η λεξούλα που είπε το μωρό» και, όπως φαίνεται, το όριο με τις Μανούλες του Facebook μοιάζει τρομακτικά ρευστό. Όσοι με γνωρίζουν ξέρουν καλά πως όλα αυτά που γράφω –το δόντι, το γκολ, η πιρουέτα– είμαι η πρώτη που τα αντιμετωπίζει με δάκρυα συγκίνησης και χαράς. Οι φίλες μου συχνά με «κατηγορούν» πως είμαι γεννημένη μανούλα (αν ακούγατε και τον χρωματισμό της φωνής τους, θα καταλαβαίνατε!) και καθόλου δεν με ενοχλεί αυτός ο τίτλος.
Όμως φέτος, αυτή την άνοιξη, έχω μια βαθιά, ακατανίκητη ανάγκη να ζήσω αλλιώς. Να πάρω τη ζωή μου πίσω και να ΚΑΝΩ πράγματα. Για εμένα. Για τις ανάγκες μου. Για τις επιθυμίες μου. Αρχικά θα πρέπει να τις εντοπίσω. Γιατί τις έχω κρυμμένες τόσο καλά, που σε πρώτη φάση θα πρέπει να τις ανακαλύψω. Και αφού τις βρω, θέλω να προσπαθήσω να τις ικανοποιήσω. Τι θέλω; Να ξεκινήσω μαθήματα χορού. Το λέω χρόνια και κάθε φορά που το λέω το χαμόγελο ενθουσιασμού μετατρέπεται σε θλίψη. Γιατί μοιάζει με το «θέλω να πάω στο διάστημα». Αλλά ο χορός δεν είναι στο διάστημα. Είναι δίπλα μου και είναι ένα όνειρο εφικτό.
Θέλω με αυτό το editorial να πω σε όλες εσάς που αφήσατε τον εαυτό σας πίσω πως η ζωή είναι τώρα. Και είναι μία φορά. Και αν δεν πάρουμε εμείς οι ίδιες αποφάσεις για εμάς, δεν θα τις πάρει κανένας άλλος.
Ένα βήμα τη φορά. Κλείστε τα μάτια σας. Τι λαχταράει η καρδιά σας; Ξέρω ότι όλες έχετε απάντηση σε αυτό. Βρείτε την και ξαναβγείτε μπροστά. Τα παιδιά αγαπούν τις δυναμικές μαμάδες και αν δεν τους δείξουμε με το παράδειγμά μας πως οφείλουμε να φροντίζουμε τον εαυτό μας, πώς θα το κάνουν εκείνα στη δική τους ζωή; Σας εύχομαι αυτή η άνοιξη να σας βρει στην καλύτερη στιγμή σας. Να φροντίζετε τον εαυτό σας, να τον αγαπάτε και να ξεκινήσετε να κάνετε πράγματα. Για εσάς.
Με αγάπη, Μυρτώ
Instagram: @myrto_kazi
Διαβάστε αυτό και πολλά ακόμα άρθρα στο νέο, ανοιξιάτικο τεύχος του BOOM που μπορείτε να διαβάσετε online πατώντας στο εξώφυλλο!
